Çınaraltı Sohbetleri...
Suçluluk... Üstesinden gelemediğimiz, bastıramadığımız, yok edemediğimiz duygularımızdan biri... Hem de en zalim olanlarından... İnsanın kendi kendini affedememesine neden olan duygu... Gerçi her kendini suçlu hisseden kendini affedemeyecek, bunu büyütüp kabus haline getirecek diye bir şey yok ama yine de bendeki ilk çağrışımı bu oldu.
Aslında "suçluluk hissiyatı" bir açıdan baktığımızda bir nimet, Rabbimizin bir ihsanı... Bizi tövbeye, tövbe etmeye sevkeden duygu... Bu duygu olmasaydı günahlarımızdan sonra nasıl tövbe ederdik? Nasıl yanlışlarımızı farkedip bunlardan dönerdik? Asıl sorun belki de "suçluluk" hissiyatının getirdikleri, ruhumuzda estirdiği fırtınalar... Bu duyguyla baş etmeyi öğrenememek... Tövbe etmek, özür dilemek yerine kendinle dövüşüp durmak... Ama insan kendi kendinden nasıl özür diler ki sorusu ortaya çıkıyor burda. İnsanın kendinden özür dilemesi başka birinden özür dilemesinden bin kat daha zor. İnsan kendinden nasıl özür diler? Daha da zoru kendini nasıl affeder? Kendini affedecekse neden kendini suçlu hisseder? Neden kendimizi affetmek, hatalı olduğumuzu kabullenmek bu kadar zor?
Aslında kendimizi affetmek kendi yanlışımızı, günahımızı kabullenmek, acziyetimizi kabul etmek demek... Bu yüzden bu kadar zor belki de... Benliklerimize zor gelen bu: acziyetimizi kabul etmek. Tabi öte yandan zihnimizdeki "ideal ben"imizle de ilgili bir durum. "İdeal Rosy bu hatayı yapamaz, nasıl olur da böyle aptalca bir şeyi yapabilir ki?" Bunu söylerken kendimi suçlu mu hissediyorum yoksa kendime hakaret mi ediyorum? Yoksa ben bu hatayı yapabilecek kadar aptal değilim, olamam diyerek kibre mi kapılıyorum? Hem de öle bir kibir ki insan olmanın sınırlarını aşabileceğini düşünecek kadar, insan olmanın temelinde hata yapmanın olduğunu unutturacak kadar büyük bir kibir...
Peki insan iliklerine, beynindeki her bir kıvrımına kadar işlemiş, ruhunun her yanını sarmış bu kibirden nasıl kurtulur? Bu kibirden kurtulursa belki kendini de affedebilir ve kabus gibi, karabulut gibi üstüne gelen, onu boğan suçluluk duygusundan da kurtulur.
Ama öyle zor bir iş ki bu... Yaşanan anların zihindeki silik bile olsa bıraktığı izler, ruhunda bıraktığı yaralardan sonra bunu yapmak öyle zor bir iş ki... İnsan zihnini, beynini durduramıyor ki... Sonu gelmek bilmeyen düşünceler, senaryolar, kurgular hatta keşkeler bitmek bilmiyor ki... Gözlerinizi kapattığınızda gördüğünüz görüntüler, rüyalarınız, kendinizle baş başa kaldığınız en ufak anda kendinizi yine aynı hatayı düşünürken bulmalarınız.... Zor çok zor...
Aslında "suçluluk hissiyatı" bir açıdan baktığımızda bir nimet, Rabbimizin bir ihsanı... Bizi tövbeye, tövbe etmeye sevkeden duygu... Bu duygu olmasaydı günahlarımızdan sonra nasıl tövbe ederdik? Nasıl yanlışlarımızı farkedip bunlardan dönerdik? Asıl sorun belki de "suçluluk" hissiyatının getirdikleri, ruhumuzda estirdiği fırtınalar... Bu duyguyla baş etmeyi öğrenememek... Tövbe etmek, özür dilemek yerine kendinle dövüşüp durmak... Ama insan kendi kendinden nasıl özür diler ki sorusu ortaya çıkıyor burda. İnsanın kendinden özür dilemesi başka birinden özür dilemesinden bin kat daha zor. İnsan kendinden nasıl özür diler? Daha da zoru kendini nasıl affeder? Kendini affedecekse neden kendini suçlu hisseder? Neden kendimizi affetmek, hatalı olduğumuzu kabullenmek bu kadar zor?
Aslında kendimizi affetmek kendi yanlışımızı, günahımızı kabullenmek, acziyetimizi kabul etmek demek... Bu yüzden bu kadar zor belki de... Benliklerimize zor gelen bu: acziyetimizi kabul etmek. Tabi öte yandan zihnimizdeki "ideal ben"imizle de ilgili bir durum. "İdeal Rosy bu hatayı yapamaz, nasıl olur da böyle aptalca bir şeyi yapabilir ki?" Bunu söylerken kendimi suçlu mu hissediyorum yoksa kendime hakaret mi ediyorum? Yoksa ben bu hatayı yapabilecek kadar aptal değilim, olamam diyerek kibre mi kapılıyorum? Hem de öle bir kibir ki insan olmanın sınırlarını aşabileceğini düşünecek kadar, insan olmanın temelinde hata yapmanın olduğunu unutturacak kadar büyük bir kibir...
Peki insan iliklerine, beynindeki her bir kıvrımına kadar işlemiş, ruhunun her yanını sarmış bu kibirden nasıl kurtulur? Bu kibirden kurtulursa belki kendini de affedebilir ve kabus gibi, karabulut gibi üstüne gelen, onu boğan suçluluk duygusundan da kurtulur.
Ama öyle zor bir iş ki bu... Yaşanan anların zihindeki silik bile olsa bıraktığı izler, ruhunda bıraktığı yaralardan sonra bunu yapmak öyle zor bir iş ki... İnsan zihnini, beynini durduramıyor ki... Sonu gelmek bilmeyen düşünceler, senaryolar, kurgular hatta keşkeler bitmek bilmiyor ki... Gözlerinizi kapattığınızda gördüğünüz görüntüler, rüyalarınız, kendinizle baş başa kaldığınız en ufak anda kendinizi yine aynı hatayı düşünürken bulmalarınız.... Zor çok zor...
This entry was posted
on Sunday, December 03, 2006 at 12/03/2006 06:05:00 PM.
You can skip to the end and leave a response.
Ocak aynin konusu 'memleket'. Haber vereyim dedim ;)
Tamam aklımda bulunsun ama bu konuda sen daha iyi yazarsın gibime gelliyor :)
» Post a Comment