İnna lillahi inna ileyhi raciun...
Ölüm... Hayatın kaçınılmaz gerçeği... Bir kez daha... Biraz önce çok yakın bir büyüğümüzün, anneannem gibi yakın olan bir büyüğümüzün vefatını öğrendim. Gözlerim doluyor, boğazım acıyor yutkunurken. Ama aslında hissetmem gereken şeyi hissedemiyorum. Sanki hissettiklerimi doğru gerekçelerle hissedemiyorum. Sanki hissettiğim bu garip hüzünde bir bencillik var. Sanki onun vefatına değil de ben kendime, kendi halime üzülüyorum. Ölüm karşısındaki acizliğimi iliklerime kadar hissediyorum. Sanki bu acizliğimle ruhum üşüyor, canım acıyor, yüreğim korkuyor. İnsan olmanın yükü altında eziliyorum. Sanki ben bu sorumluluğu, bu yükü kaldıramıyorum. Hatalarım, günahlarım hortlayıp hayalleri üzerime üzerime geliyor sanki. Üstesinden gelemiyorum. Sanki acizliğim gittikçe artıyor, hiçlik hissi kara bulut gibi ruhumu sarıyor kaplıyor. Her kul acizdir ama sanki benim acizliğim bin kat daha fazla gibi...
Ölümden korkmamak mümkün değil çünkü yapmamız gerekenler yapılmadı, yapmamamız gerekenler yapıldı. Bu halimle ölmekten korkmamak mümkün değil. Aslında asıl korku kaçınılmazdan korkmak değil, hesap verememekten korkmak...
Şimdi ne kadar anlamsız geliyor bu haberden sonra her şey? Yarın işe gitmek anlamsız. Les' e başvurmak, başvurumu yetiştirmeye çalışmak, GPA'mi öğrenmek için koşuşturmak anlamsız. Onca hazırlamam gereken evraklar, beni bekleyen işler anlamsız. Bunları yazmam anlamsız. Bu blog anlamsız. Uyumak anlamsız. Uyanmak anlamsız. Düşünmek, dertlenmek, her şey ama her şey anlamsız.
Beyin kanaması geçirmişti, hastaneydi ve eve daha yeni bu pazartesi günü getirmişlerdi ve son bir kez göremeden, helallik veremeden, isteyemeden... Bir kez daha geç kaldım. Nerdedir şimdi? Ne hissediyordur? Ne hissetmiştir o an? Cevaplarını bildiğim sorular ama bu cevaplar bana yetmiyor şu an sanki. Birinin karşıma geçip bir tokat atması mı gerekiyor?
İnsan bu durumda ne hissetmeli, nasıl düşünmeli, ne yapmalı? Yakınınızdan biri, gördüğünüz, dokunduğunuz, konuştuğunuz, duyduğunuz biri vefat edince ne yapmalı? Ama daha da önemlisi nasıl hissetmeli? Duygularımı mı kaybettim? Doğru gerekçelerle doğru duyguları hissedememek...
Geç kalmak... Bir daha hiç ulaşamak, hiç konuşamamak onunla, hiç duyamamak sesini, hiç görememek onu...
Ertelememeli pek çok şeyi. Yakınlarımızla helalleşmek mesela, ne zamandır mail yazmadığımız yurt dışındaki arkadaşlara mail yazmak mesela, bir türlü dilimizin dönmediği, ertelediğimiz tövbeleri etmek, özürleri dilemek mesela, aman sonra kılarım, sonra tutarım dediğimiz namazları oruçları kaza etmek mesela...
Bunları okuyanlardan bir rica bu yakınım ve vefat etmiş tüm yakınlarımız için bir fatiha...
Allah hepsine rahmet eylesin...
Ölümden korkmamak mümkün değil çünkü yapmamız gerekenler yapılmadı, yapmamamız gerekenler yapıldı. Bu halimle ölmekten korkmamak mümkün değil. Aslında asıl korku kaçınılmazdan korkmak değil, hesap verememekten korkmak...
Şimdi ne kadar anlamsız geliyor bu haberden sonra her şey? Yarın işe gitmek anlamsız. Les' e başvurmak, başvurumu yetiştirmeye çalışmak, GPA'mi öğrenmek için koşuşturmak anlamsız. Onca hazırlamam gereken evraklar, beni bekleyen işler anlamsız. Bunları yazmam anlamsız. Bu blog anlamsız. Uyumak anlamsız. Uyanmak anlamsız. Düşünmek, dertlenmek, her şey ama her şey anlamsız.
Beyin kanaması geçirmişti, hastaneydi ve eve daha yeni bu pazartesi günü getirmişlerdi ve son bir kez göremeden, helallik veremeden, isteyemeden... Bir kez daha geç kaldım. Nerdedir şimdi? Ne hissediyordur? Ne hissetmiştir o an? Cevaplarını bildiğim sorular ama bu cevaplar bana yetmiyor şu an sanki. Birinin karşıma geçip bir tokat atması mı gerekiyor?
İnsan bu durumda ne hissetmeli, nasıl düşünmeli, ne yapmalı? Yakınınızdan biri, gördüğünüz, dokunduğunuz, konuştuğunuz, duyduğunuz biri vefat edince ne yapmalı? Ama daha da önemlisi nasıl hissetmeli? Duygularımı mı kaybettim? Doğru gerekçelerle doğru duyguları hissedememek...
Geç kalmak... Bir daha hiç ulaşamak, hiç konuşamamak onunla, hiç duyamamak sesini, hiç görememek onu...
Ertelememeli pek çok şeyi. Yakınlarımızla helalleşmek mesela, ne zamandır mail yazmadığımız yurt dışındaki arkadaşlara mail yazmak mesela, bir türlü dilimizin dönmediği, ertelediğimiz tövbeleri etmek, özürleri dilemek mesela, aman sonra kılarım, sonra tutarım dediğimiz namazları oruçları kaza etmek mesela...
Bunları okuyanlardan bir rica bu yakınım ve vefat etmiş tüm yakınlarımız için bir fatiha...
Allah hepsine rahmet eylesin...
This entry was posted
on Wednesday, March 08, 2006 at 3/08/2006 10:15:00 PM.
You can skip to the end and leave a response.
Allah rahmet eylesin. Mekani cennet olsun ins..
AMİN. İNŞALLAH.
Allah rahmet eylesin ölen için senin içinde hala geç değil hiç birimiz için geç değil hala nefes alıyorken tövbe etmeliyiz elimizden geleni yapmalıyız kendimiz için çırpınmalıyız ki herkez kendi bacağından asılır bakalım kim daha çok veli kulu olacak alemler Rabbinin
» Post a Comment