Acizlik
Hiç acizliğini iliklerinize kadar hissettiğiniz bir an oldu mu?
Hiç; değiştirmek için, bir şeyin olması için yapamayacağınız hiç bir şey kalmadığını düşündüğünüz, panik içinde yine de kendinizi ordan oraya savurduğunuz, çırpındıkça daha çok battığınız, acı çektiğiniz ama ne sölediklerinizin ne de yaptıklarınızın hiç bir işe yaramadığı oldu mu?
Hiç kabuslarınızdan kaçarken ansızın kabuslarınızın gerçekleştiği oldu mu?
Peki hiç aldığınız derin yaralar aniden hiç ummadığınız bir anda tekrar kanamaya, canınızı ilk günkü gibi yakmaya başladı mı?
Hiç, insanların "bekle,sabret. Zaman her şeyin ilacıdır, zamanla bu da geçer" dediği acılarınız onca zamandan sonra hortladı mı?
Peki bunlar olağan acılar ise (ki bir acı nasıl olağan olabilir, onu da bilmiyorum ama) insanlar napıyolar, aciz kaldıkları bu acıları nasıl geçiyor? Nasıl başa çıkıyorlar? Acıları bir yandan acizlik hissi öte yandan...
Aslında cevabını bildiğim sorular soruyorum... Aklı selim herkes acizliğini ve bunun getirdiği yalnızlığı, güvensizliği hissettiğin andaki tek ilacın dua etmek olduğunu söylüyor. O an sığınabileceğin, sesini duyan, halini gören Yaratıcı'ya dua etmek...
Biliyorum insanın blogunda yazabileceği en depresif yazılardan biri oldu...
This entry was posted
on Saturday, February 11, 2006 at 2/11/2006 05:38:00 PM.
You can skip to the end and leave a response.
« Home
This comment has been removed by a blog administrator.
» Post a Comment